Ahmet, küçük bir kasabada yaşayan meraklı bir çocuktu. En sevdiği şey, bahçede oynayıp yeni keşifler yapmaktı. Ama o sabah, canı biraz sıkkındı. Çünkü babasının ahşap sandığının anahtarı kaybolmuştu! O sandıkta çok önemli şeyler vardı: Aile fotoğrafları, eski mektuplar ve Ahmet’in dedesinden kalan bir saat.
“Ahmet, anahtar kayboldu! Onu bulmadan sandığı açamayız,” dedi babası üzgün bir sesle.
Ahmet hemen harekete geçti. Halının altına, masanın altına, hatta kedi Pamuk’un yastığının içine bile baktı. Ama anahtar hiçbir yerde yoktu!
Tam pes etmek üzereyken, kasabanın en bilge kişisi olan Bilge Baba yoldan geçiyordu. Ahmet ona koşarak gitti ve olanları anlattı.
Bilge Baba gülümseyerek sakalını sıvazladı.
“Ahmet,” dedi, “Bazen en önemli şeyler gözümüzün önündedir ama biz fark edemeyiz. Anahtarı en son nerede gördüğünü hatırlıyor musun?”
Ahmet durdu ve düşündü. Dün babasının sandığı açtığını görmüştü. Ama sonra ne olmuştu?
Birden gözleri parladı. “Babam anahtarı paltosunun cebine koymuş olabilir!”
Hemen babasının paltosuna baktılar ve… İşte oradaydı! Küçük, gümüş anahtar cebin en derin köşesinde saklanıyordu.
Ahmet sevinçle Bilge Baba’ya teşekkür etti. Bilge Baba gülümseyerek başını salladı:
“Bazen kaybettiklerimizi bulmak için sadece dikkatlice düşünmek yeterlidir.”
Ahmet o günden sonra bir şey kaybettiğinde önce sakince düşünüyor ve her detayı hatırlamaya çalışıyordu.
Peki ya sen? Bir şeyini kaybettiğinde ne yaparsın? 😊
