Bir zamanlar, küçük bir yaprak varmış. O, bir ağacın en tepesinde yaşarmış ve ağacın dalları onun eviymiş. Yaprak, ilkbaharda yeşil bir bebekmiş gibi doğarmış ve yaz boyunca güneş ışığında oynarmış. Oynarken, ağacına yardım etmek için güneşten enerji toplarmış. Ama zaman geçtikçe, hava serinlemeye başlarmış ve sonbahar gelirmiş.
Sonbaharda, hava serinledikçe, ağacın dalları küçük yaprağa, “Artık uykuya hazırlanma zamanı geldi,” demiş. Çünkü ağaçlar, kışın gelmesiyle birlikte bir tür uykuya yatarlarmış. Bu uykuya hazırlanmak için, yapraklara ihtiyaçları azalırmış. Yapraklar da, ağaçlarına “Tamam, biz şimdi gitmeliyiz, böylece sen uzun uykuna hazırlanabilirsin,” demişler.
Sonra, yapraklar rengarenk kıyafetler giyerlermiş; sarı, kırmızı ve turuncu gibi güzel sonbahar renkleriyle süslenirlermiş. Onlar bu rengarenk kıyafetleriyle dans ederlermiş ve rüzgarla birlikte hafifçe sallanırlarmış.
Bir gün, rüzgar daha güçlü esmeye başladığında, küçük yaprak dalından yavaşça sıyrılırmış ve hafifçe, dans ederek yere doğru süzülürmüş. Orada, yaprak toprağa karışır ve toprağa güç verirmiş, böylece ilkbaharda yeni yapraklar için yer açılırmış.
Bu yüzden yapraklar ağaçtan düşerler; çünkü ağaçlar uzun kış uykusuna hazırlanırlar ve yapraklar, görevlerini tamamlayıp ağaçlara son bir kez yardım ederek, toprağa karışırlar. Ve sonra her şey baharda tekrar başlar, yeni yapraklarla birlikte.
